Ψηφιακός Δίσκος: Στες άκρες της Ψυσ̆ής μου – 2000

Ποίηση: Χαράλαμπος Δημοσθένους

Σύνθεση: Μιχάλης Μόζορας

Ερμηνεία: Μιχάλης Ττερλικκάς

Το 1994, ο φίλος μου ο Μιχάλης Μόζορας είσ̆εν μιαν μπουάτ στην Λεμεσόν «Το Στέκι». Επρότεινεν μου να δοτ̆ζιμάσουμεν να κάμω μιαν κυπριακήν βραδιάν. Εν’ η αλήθκεια, ήταν τολμηρή η ιδέα, γιατί τότε ’εν ήταν μαθημένος ο κόσμος να παρακολουθά παραδοσιακήν μουσικήν σε έτσι τόπους, αλλά μόνον στα παναΰρκα. Όι πως έμαθεν σήμμερα, μα εν’ πολλά καλλύττερα τα πράματα. Επρογραμματίσαμεν το λοιπόν να γινεί μέσα στον Μάρτην.

Για να δώσουμεν κάτι διαφορετικόν εσκέφτηκα να εμπλουτίσω το πρόγραμμαν με πυθκιαύλιν τζ̆αι ποίησην στην κυπριακήν διάλεκτον. Ο πιο κατάλληλος για τούτον ήταν ο αγαπημένος μου φίλος Χαράλαμπος Δημοσθένους που την Κοντέαν. Ύστερις που την προσφυγιάν εμείνισκεν εις τα Μαντριά της Πάφου. Έπκιασα τον τηλέφωνον.

  – Χαράλαμπε, πάεις μιτά μου στην Λεμεσόν, να παίξεις πυθκιαύλιν τζ̆αι να απαγγείλεις ποιήματα σου;

  – Όπου θέλεις πάω, μιτά σου, Μιχάλη.

Έστησα έναν πρόγραμμαν ανάμιση ώρας με τραούδκια, πυθκιαύλιν τζ̆αι απαγγελίες. Η ορχήστρα μας ήταν βκιολίν με τον Σάββαν Στεφάνου τζ̆αι λαούτον με τον Γιάννην Σουρουλλάν.

Ο νύχτα ήταν πολλά πετυχημένη. Ο χώρος εφώρεν, σπιλακωμένα καμιάν εκατοστήν πλάσματα. Εγέμωσεν, τζ̆’ άμαν εφκαιρώνναν τραπέζια έρκουνταν άλλοι. Που την ανάμιση ώραν που ελοαρκάζαμεν επήαμεν χαζίριν δκυόμιση ώρες τζ̆’ ετραουδήσαμεν τζ̆αι στα τραπέζια, με τζ̆είνουν που ’εν ελαλούσαν να φύουν, αλλή καμιάν ώραν. Τζ̆αι τούτα ούλλα, δίχα μικρόφωνα!

Την νύχταν τζ̆είνην εγνώρισεν τον Χαράλαμπον ο Μιχάλης ο Μόζορας. Η γνωριμία τους εγίνην, υστερόττερα, το 2000, η αφορμή για να κάμει, ο Μιχάλης τον δίσκον του «Στες άκρες της ψυσ̆ής μου», με ορχηστρικά τζ̆αι μελοποιημένα ποιήματα του Χαράλαμπου Δημοσθένους. Επρότεινεν μου λοιπόν να συμμετάσχω φιλικά με έναν τραούδιν, τζ̆’ είπα του.

  – Έσ̆εις έναν μιάλον χαρτίν για να σου πω «νναί». Τον Χαράλαμπον. Φέρ’ το τραούδιν να τ’ ακούσουμεν τζ̆αι να σου απαντήσω.

Το ποίημαν είσ̆εν αρχικόν τίτλον: «Για το χορό του σταφυλιού από τους εκτοπισμένους Κοντεάτες». Που το ποίημαν εδκιαλέξαν, ο Μιχάλης τζ̆’ ο Χαράλαμπος, εφτά στροφές τζ̆’ εδώκαν του τίτλον: «Με τα φτερά του νου μου». Εισηγήθηκα στον Χαράλαμπον να το κάμουμεν: «Με τα φτερά του νου» τζ̆’ εδέχτηκεν. «Έσ̆εις δίκαιον, εν’ καλλύττερος», είπεν μου.

Κοντολοής, το τραούδιν άρεσεν μου. Μόνον που είπα του Μιχάλη.

  – Ξέρεις, είμαι νάκκον απειθάρχητος στην μουσικήν. Ετραούδησες μου το μιαν φοράν, έδωκες μου την μελωδίαν, που τζ̆ειαμαί τζ̆αι τζ̆ει άησ’ με να το πω όπως θέλω, να κάμω τα δικά μου τζ̆’ αν σου αρέσει γράφουμεν το.

Ήρτεν έσσω μου, ήρταν τζ̆’ οι μουσικοί, ο Κώστας Καρπασίτης – βκιολίν, ο Γιάννης Σουρουλλάς – λαούτον τζ̆’ ο Νίκος Σουρουλλάς – ταμπουτσ̆ιάν. Επροβάραμεν το, άρεσεν μας τζ̆’ εγράψαμεν το στο στούντιο.

Σύντομα, εκυκλοφόρησεν σε ψηφιακόν δίσκον, τον Γεννάρην του 2000.

Εις μνήμην του αγαπημένου μου φίλου Χαράλαμπου Δημοσθένους.

Αφιερωμένον σε ούλλους τους Κοντεάτες τζ̆αι σε ούλλους τους πρόσφυγες που μέσα που το τραούδιν για την Κοντέαν θωρούσιν το δικόν τους το χωρκόν.

Μιχάλης Ττερλικκάς

18 τ’ Αούστου, 2015.